een triest verhaal

 Het gras staat hoog, en we zien dagelijks een moeder ree in het hoge gras lopen en dan verdwijnt ze ineens. Ze zoogt haar jong wat ze daar verborgen heeft.

 Daarna zien we haar weer weglopen.

En dan.... de volgende dag zien we ineens een trekker met een rotvaart over het land scheuren, ja scheuren, anders kunnen we het niet omschrijven. Hij maait het hoge gras.
We houden ons hart vast en hopen dat hij voordat hij het land ging maaien het had geïnspecteerd om de aanwezigheid van jonge reeën.
Helaas dat had hij niet gedaan en 's middags kunnen we zien dat het reekalfje het niet heeft overleefd. Een grote buizerd heeft het dode diertje gevonden.

 Ik kan me daar zo kwaad om maken. Ik weet dat het heel moeilijk is en veel werk om een grasland goed te onderzoeken. Maar het kan, zoals ik las op de facebook pagina van Clint Veelers. Daar stond dit stukje tekst en de daarbij behorende foto's.

Gister door het gras gelopen en vlaggetjes om te kijken of er wild in zit zodat de moeder de kalfjes uit de wei kunnen halen. 2 kalfjes (1ste foto) waren weg vanmorgen maar kwam tijdens maaien toch nog een verassing tegen, 2 hele jonge reekalfjes (foto 3 en 4) van amper 2 weken. Na het omheen maaien kwam moeders later terug om de kalfjes melk te voeden.

Zo hoor je je als rentmeester van de schepping te gedragen. En niet alleen maar denke n dat tijd geld is.

Gelukkig is er ook goed nieuws. Want een paar dagen later zagen we deze reeën familie lopen. Het kalfje is al groot genoeg om mee te mogen en loopt dus geen gevaar meer.