Afscheid van Josefien

Broer en zus... in ons huis geboren... Doepie (links) was letterlijk de spreekbuis van Fientje (rechts) Haar echte naam is Josefien maar dat klinkt zo deftig . Als zij iets wilde ... deed hij het "woord" hij had de stem van zijn moeder een rasechte siamees. Dus hij had een helder stemgeluid.

 
Doepie is tien jaar geleden spoorloos verdwenen. Fientje was ontroostbaar omdat het jut en jul was. Altijd samen. Voordat Doepie verdween hadden we haar stem haast nog nooit gehoord. Haar grote broer deed immers altijd het woord voor haar. Toen we haar voor het eerst hoorden bleek dat ze een heel zacht, lief stemmetje had. We noemde haar ook ons prinsesje want zo gedroeg zij zich ook.
Fientje is een kat die nooit angst heeft gekend en dus alles en iedereen vertrouwde. Ze is door onze hond opgevoed en het enige wat haar van de hond onderscheidt is dat ze niet kan blaffen.

Het afgelopen weekeind was ik in Lunteren op quiltweekeind....
Zaterdag belde ik naar thuis en toen bleek dat het niet goed met haar ging. Ze doolde door het huis met stramme pootjes, at niet meer en wilde alleen maar wegkruipen. Harry heeft haar een paar keer moeten bevrijden omdat ze klem zat achter de verwarming. Ook is ze in de vijver gelopen.....

Maandagmorgen hebben we  het besluit genomen dat ze "op" was. Ze was uitgedroogd. Had het heel erg koud en liep te ijsberen op steed wankel wordende pootjes. Maandagmiddag om half vier hebben we haar laten . Ze is bij al onze andere dieren begraven. Ik ben heel erg verdrietig omdat het zo'n lieve poes is, nog nooit heeft ze gekrabt....... 
Ze heeft een super kattenleven gehad ...... En al heb ik het laatste jaar me heel goed gerealiseerd dat ze echt een dagje ouder wordt.... Het moment dat je echt afscheid moet nemen overvalt je toch. Zondagavond, toen ik thuiskwam heeft ze de hele avond op mijn schoot gelegen en dat gaf haar rust. Ze wilde steeds bij je zijn........

Het nu is voorbij.... ze is heel rustig ingeslapen in mijn armen... Harry had gelukkig zo'n grote boeren zakdoek bij zich want ik hield het natuurlijk niet.... Ze was de laatste uit het nest..... Harry heeft haar  begraven naast haar maatje: Doerak....

Het is goed zo, al mis ik nu al haar gezeur om eten ..... Want om half vijf precies ging bij de alledrie de wekker af en kwamen ze me lastig vallen. Verdi gaat me domweg aan zitten klijken met een blik van: kijk eens op je horloge.. "it's appletime", Tijger begint dan aan mijn broekspijp te krabben en als ik dan reageer loopt hij naar zijn lege etensbak en gaat er naast zitten. En Fien? Fien liet zich dan echt horen..... blerde net zo lang tot ze kon eten...... 
Hoe verdrietig ook, het is een goede beslissing geweest.

Fientje is  bijna 16 jaar geworden