Toen ik vier was woonden we op een bovenhuis. Tegenover ons woonden vrienden van mijn ouders ook in een bovenhuis. Zij hadden een dochtertje van drie. We ware dikke maatjes. Op een mooie hemelvaartsdag zouden we met allebei de gezinnen een dagje weg. 's Morgens al vroeg stonden we voor het open raam naar elkaar te roepen.... Voor de ramen hadden onze vaders een hekwerk gemaakt zodat we niet uit het raam konden vallen. Maar wat er mis ging weet ik niet, ineens zie ik Margot voorover uit het raam vallen.... Ze had een dubbele schedelbasisfractuur. Terwijl ik dit schrijf zie ik haar weer vallen. Sindsdien waren we helemaal onafscheidelijk. We zien elkaar niet vaak omdat ik naar het oosten verhuisde. Maar als we elkaar zien of spreken (al is het maar door de telefoon) dan is het net alsof de tijd heeft stil gestaan..... Gek he dat zulke vriendschappen zo'n diepte hebben.
Onze moeders zijn ook altijd vriendinnen gebleven, tot de dood hen scheidde. Zeker toen ze allebei hun man hadden verloren bezochten ze elkaar regelmatig. Tot ver in hun tachtiger jaren kwamen ze bij elkaar logeren. En he was zo heerlijk als je die twee op die hoge leeftijd dan nog met elkaar zag giebelen als twee pubers.
Ook tussen onze vaders was er gewoon die "klik". Ik zie nog mijn vader met "ome" Jan elk aan een kant van de kachel zitten en "bomen" met elkaar..... Dat was een echt ritueel..... Daar konden ze geen "vrouwen" bij gebruiken en die zaten dan meestal in de voorkamer..... Zowel de moeders, de vaders als de dochters hadden een vrienschap die zo bijzonder is.... Alles werd gedeeld en omdat het geloof in ieders leven een bijzondere rol speelde kon ook dat met elkaar worden gedeeld en kon ook daar gezamenlijk steun uit worden geput.....
">Gisteren werd ik gebeld en het was mijn vriendin die mij het trieste bericht vertelde dat haar man aan een hartinfarct is overleden. We hebben bijna twee uur aan de telefoon gezeten... gehuild en later ook gelachen toen we weer herinneringen op gingen halen.
Over hoe, als ze bij mij sliep we de hele slaapkamer "verbouwden" Bedden op de kant, matrassen op de grond en dekens erover spannen zodat we een "tentje" hadden.... Over haar vader die en boom van een man was en waarvoor ik in het begin best een beetje angst had... Hij was bokser geweest en had een echte "boksersneus" .Voor een meisje van 4 best we een beetje eng. Zoveel herinneringen kwamen boven....
Ik kan me nog het moment herinneren dat ze bij ons op bezoek was met haar man... Mijn jongste was net geboren en ik heb nog een foto waar ze opstaan terwijl ze de baby vasthoudt. Op haar 37e gebeurde haar wonder en ze kreeg een schat van een dochter die nu 20 jaar is. Ik ben zo blij dat ze haar nu heeft......
Waarom ik dit vertel? Ik wilde dit verhaal gewoon even kwijt over een bijzondere vriendschap.... en dat afstand daar niets aan afdoet.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten