Welkom

WELKOM op mijn blog.

Ik hoop dat je met veel plezier zult volgen wat er zoal rondom THE5OAKS te beleven valt.


Over de bewoners: HARRY , maatje van Yvon, opa van Nanne en Noud en YVON, (alweer bijna 20 jaar onafscheidelijk) maatje van Harry, moeder van Robbert en Yvonne, oma van Nanne en Noud. Over Jonze labradorvriend Binq, die alweer 2 jaar ons leven deelt. Over de andere dieren die er waren staan nog veel leuke verhaaltjes te lezen.

Ik schrijf over onze belevenissen, de verbouwing, de leuke en minder leuke dingen die op ons dagelijks pad komen. Over dat het heerlijk wonen is op het Overijsselse platteland.

En natuurlijk maak je me heel erg blij met je reactie!

Groetjes Yvon

donderdag 31 mei 2012

Even nagenieten....

Vandaag was het weer echt zo'n dag om lekker bezig te gaan met dingen die ik al veel te lang heb verwaarloosd. En één van die dingen waren mijn foto's. Al maanden heb ik wel foto's gemaakt maar er verder niets mee gedaan. Ik heb dus een back-up gemaakt en bij het bekijken van oudere foto's kwam ik deze drie tegen. Foto's van een paar jaar geleden toen we in Julesminde (Denemarken) in een klein dalletje, in the middele of nowhere, een snoepje van een vakantiehuisje hadden gehuurd.




Maar ook deze foto's kwam ik weer tegen...... Allemaal gemaakt tijdens dezelfde vakantie. Het was echt weer even genieten.... Net of je weer even terug bent.









dinsdag 29 mei 2012

Dag met een gouden randje

1e pinksterdag was een super mooie dag en die hebben we dan ook samen met de kinderen en kleinkinderen   heerlijk buiten doorgebracht onder de eikenboom.
Lekker in de schaduw, een beetje wind en lekker luieren. Samen met kleinzoon samen een lekkere zomermaaltijd klaargemaakt en dat op zich was al een feest. Hij vind het zo heerlijk om samen te kokkerellen. Eigenlijk heb ik zelf niet veel hoeven doen dan wat aanwijzingen geven. Hij had een klein buffetje gemaakt en iedereen kon daar zijn bordje vullen. Heerlijke gerookte zalm. Een frisse zomersallade en lekkere warme broodjes. En toen het toetje. Vers fruit, kwark met room en verse aardbeien. Mmmmmm wat hebben we lekker gesmuld.  Eten deden we natuurlijk  lekker buiten onder de eikenboom.




En na het eten haalde Henk halsbrekende toeren uit om een touw om een dikke tak van de eikenboom te maken. Pffff. dat was best heel erg hoog. Maar daarna kon Noud zijn hart ophalen.










Natuurlijk was ook opa druk om Noud weer iets te leren. En Verdi? ach die keek alles eens lekker aan en genoot van de hele meute bij elkaar......


Kortom: een heerlijke zonnige , gezellige 1e pinksterdag ....

maandag 21 mei 2012

Helaas......

Na weer een begin te hebben gemaakt met het quilten is het weer even over..... Te veel last van mijn handen en een beginnende slijmbeursontsteking in mijn schouder. Jammer want ik begon er net weer plezier in te krijgen. Dus gedwongen alles weer even aan de kant gelegd. Naaimachine van tafel, cottagequilt weer opgeruimd. En nu maar wachten tot het weer over is.
Omdat ik toch iets wil laten zien maar even iets heel anders  van stal gehaald. Deze drie schilderstukjes heb ik (een tijdje geleden al) op stof geschilderd en het is de bedoeling dat ze "ooit" in  quiltjes verwerkt gaan worden. Ik heb ontdekt dat schilderen op stof heel er leuk is om te doen.



zondag 20 mei 2012

van wie?

Tja.. van wie is het kussen nu eigenlijk. Omdat Verdi nogal een modderbak is heb ik voor zijn nieuwe kussen een extra hoes gemaakt. Dus elke week een schone. Maar ook Tijger heeft het kussen ontdekt. Dus als Verdi Tijger op zijn kussen ziet liggen dan zucht hij diep en gaat maar op de bank liggen.
Maar een paar dagen geleden zat hij ineens te piepen bij zijn kussen. Zo op het eerste gezicht was er niets te zien. Maar toen ik goed keek zag ik dit:

Toen Verdi  op ZIJN kussen wilde gaan liggen begon het kussen ineens te blazen. Wat hij niet had gezien was dat Tijger lekker in de sloop was gekropen en bijna onzichtbaar was.

Vanaf dat moment ploft Verdi niet zomaar op zijn kussen. Van alle kanten bekijkt en besnuffelt hij het kussen om er zeker van te zijn dat er geen verrassingen meer zijn......

vrijdag 11 mei 2012

De voordelen.....

Jullie zullen je natuurlijk afvragen hoe het staat met de verbouwing. Alhoewel nog niet alles op zijn plek staat in het verbouwde gedeelte begint het nu echt wel ergens op te lijken. Het laminaat in de slaapkamer is gelegd. De gordijnen besteld (duur t een paar weken) en dan... dan kan eindelijk ook het bed naar beneden.
Inmiddels staan de wasmachine en droger al op hun plek, dus wassen wordt ook al beneden gedaan.

En nu komen we toe aan het opruimen van alles wat de afgelopen maanden een andere plek moest krijgen en dat niet heeft gekregen. Het begon met het uitruimen van de linnenkast. Al het overbodige krijgt een goede bestemming. Want zeg nu zelf, wat moet een mens met 10 een-persoonsdekbedovertrekken en hoeslakens als er hooguit 2 logees tegelijk komen. Dus het overtollige linnengoed gaat naar een paar dames die dekentjes naaien voor weeshuizen in Roemenie.
En dan al die boeken. Nodig tijd om echt uit te zoeken welke ik ooit denk nog eens te lezen. En de rest????? WEG ERMEE. Naar de kringloop.
Datzelfde geldt voor cd's, schilderijtjes,. lampen, spiegels. Alles wat in het oude gedeelte stond en niet meer nodig is kan naar de kringloop. Ook de koelkast (eigenlijk zo goed als nieuw) gaat weg. Niet meer nodig. Heerlijk dat opruimen. De afgelopen week zijn al een flink aantal zakken en dozen weggebracht.
Maar we zijn er nog lang niet want in de loop der jaren is er veel bewaard. Tot twee keer toe zijn er huishoudens in elkaar geschoven en zijn wederzijds ouders overleden. Dus veel spullen die ik in eerste instantie niet kwijt wilde. Nu is het tijd om alles eens kritische te bekijken en dan keuzes te maken. Wat moet ik het het (wel heel mooie) theekastje van mijn moeder? het staat nu alweer tien jaar in de schuur. Eigenlijk jammer maar ik doe er niets mee dus: weg dan maar. Pff zoveel dat weg kan. En zelfs dan blijft er genoeg over waar ik op dit moment nog geen afstand van kan doen. Zoals al het oude serviesgoed. Kan er nog niet echt afstand van doen. Tenzij ik iemand kan vinden die het echt op waarde weet te schatten. En hetzelfde geldt voor de glazen en de theetafel van mijn opa. Het oude klokje. Dus ik zie het er van komen dat zo'n opruimronde zich de komende jaren nog vaak zal herhalen. 

Wat gaat de tijd toch snel.....


Dit weekeind is het alweer 13 jaar geleden dat ze werd geboren. Onze eerste kleindochter. En in die 13 jaar zijn er heel wat leuke momenten geweest. Allereerst de manier waarop we hoorden dat we opa en oma zouden worden. We waren op vakantie geweest en bij thuiskomst lag er een pakje.. Er zat een kaart bij en daarop stond een welkomstwoord en de mededeling dat we het pakje moesten open maken. En in dat pakje zat weer een klein briefje met de tekst dat we vast een lieve opa en oma zouden zijn. En toen we het pakje open maakte zat daar een echofoto van onze eerste kleindochter in. Leuk he? 

En dan wordt ze groter. Gaat lopen, kletsen en is graag bij opa en oma. 
Achter in de auto tijdens de vakantie in Denemarken.



En dan zijn er alle logeerpartijtjes geweest. 
Samen kamperen in een tent. 


Lekker samen verven met opa...
Op de bok van de huifkar...
Bij opa en oma is er altijd tijd voor knutselen....


En de knopendoos is ook heel leuk om mee te spelen.
Lekker in de hangmat onder de eikenboom......
En vergeet de schommel niet. 

Zoveel leuke herinneringen . En dan ineens is ze groot. Ze is ineens brugklasser.  Er is de  pianoles, gymnastiek, en niet te vergeten. Candy. De pony die Nanne sinds twee jaar heeft. En de komende grote vakantie: Tja dan gaat ze doen wat heel veel leeftijdsgenoten gaan doen: werken..... haar eerste vakantiebaantje.....





Maar..... gelukkig zijn er heel veel herinneringen en heel veel foto's. 

donderdag 10 mei 2012

Weer alles op één blog.

Na alle drama's rond web-log waardoor ik alles kwijt was waarover ik de afgelopen jaren had geschreven, ben ik vorig jaar september dit blog begonnen. Ik heb er toen voor gekozen om verschillende blogs te maken. Eén waarop ik alles vertel over mijn hobby's (Dutchquilts over quilten) en ( Fotomania )waarin ik mijn foto's laat zien) en dan the5oaks waarop ik alleen maar dingen vertelde die over het leven rondom the5oaks gaat.
Waarom? omdat ik dacht dat dat overzichterlijker zou zijn. Maar sommige lezers misten de quilterige dingen en anderen weer de mooie foto's. Ik heb besloten om vanaf nu alles maar op één blog te zetten. Dus soms zul je iets quilterigs tegenkomen, dan weer een foto en ook alles wat er rondom the5oaks  te beleven valt zal ik hier vertellen. Ik heb gisteren alle berichten uit mijn quiltblog overgebracht naar dit blog.Misschien in het begin een beetje verwarrend maar nu staat alles in één blog. Op de andere blogs zal ik een verwijzing zetten zodat de volgers van die blogs de weg kunnen vinden......

zaterdag 5 mei 2012

de sinterklaasrazzia

Mijn vader heeft nooit willen vertellen wat hij in de 2e wereldoorlog  heeft meegemaakt. Hoe hij is opgepakt en wat hij  in Kamp Rees heeft meegemaakt. Alleen het verhaal hoe hij is ontsnapt. Het was vroeger moeilijk om meer te weten te komen. Maar gelukkig hebben we  het internet en toen ik ging zoeken kwam ik veel informatie tegen. Ook deze lijst  met namen van mannen uit Haarlem die in Kamp Rees hebben gezeten en daar kwam ik dit tegen:

Namenlijst van mannen die in Rees zijn geweest.

 Namenlijsten : Haarlem.
Bron: Stuk opgemaakt door H. Krimp.  Ministerie van Sociale Zaken.  Missie tot opsporing van vermiste personen.Deeldossier 257 III, Centraal Archief Bijzondere Rechtspleging (CABR), Nationaal Archief te Den Haag.
Deze vier namenlijsten zijn opgemaakt door H. Krimp,   die zich bezig heeft gehouden met de opsporing van vermiste personen uit Rees. Het Betreft vele honderden personen o.a. uit Den Haag,  Delft,  Rotterdam,  Enschede, Scheveningen en Apeldoorn. De lijsten zijn overgenomen zoals ze destijds zijn opgemaakt.
Onder de link is een  een opsomming te vinden van de vermelde namen van  mannen die geregistreerd stonden in kamp Rees.

En in die lijst stond deze naam:
Oudenaarde. N.   Schoterweg 138 zw
Mijn vader!!!!!
Daar stond zijn naam als één van de 1300 mannen die tijdens een razzia op 6 december 1944 waren opgepakt. 
Die avond heeft de naam : "Sinterklaasrazzia" gekregen.

Ook vond ik een Uitzending van Andere Tijden over dat onderwerp en daar heb ik heel veel informatie gevonden over de omstandigheden waarin hij destijds heeft verkeerd. En dan ga je verder zoeken en vind je een VERSLAG  van een ziekenhuis waarin werd beschreven hoe de toestand van de gevangenen was die daar werden  binnengebracht. 
En na heel veel lezen en zien begon ik te begrijpen waarom mijn vader over die verschrikkingen niets wilde vertellen. 
En ik kreeg steeds meer respect voor de man die mijn vader is geweest. En voor mijn moeder die die laatste hongerwinter overal alleen voor stond. 
Na de oorlog de draad weer oppakken en doorgaan. Iedereen die de oorlog is doorgekomen was slachtoffer en iedereen moest door.   
En doorgaan deden ze. Weer alles moeten opbouwen. Letterlijk niets hadden ze meer. En ik kan alleen maar heel veel respect hebben voor zowel de ouderen als de jongeren die dat hebben gedaan. Want het is niet niets om als kind die jaren te moeten meemaken. Angst, onzekerheid. Misschien te jong om dingen echt te beseffen maar wel de angst voelen, de onzekerheid, de honger. En de herinneringen draag je je hele leven met je mee...

Goed om daar in ieder geval één keer per jaar bij stil te staan

vrijdag 4 mei 2012

4 en 5 mei...... gedenken en herinneringen...


"Je weet maar nooit waar het nog goed voor is........."
Dat is een uitspraak van mijn moeder... En elk jaar rond 4 en 5 mei komen de verhalen weer boven die mij als kind zijn verteld.

 

Mijn voorouders zijn een paar eeuwen geleden gevlucht en uiteindelijk terechtgekomen in Rotterdam. Ze waren Hugenoten. In Rotterdam is ook mijn Opa geboren in 1881. Na zijn huwelijk is hij met zijn vrouw verhuisd naar Scheveningen waar ze een kapsalon zijn begonnen.
Ik heb veel verhalen gehoord over die kapsalon want die was in Scheveningen en iedere zaterdagavond stond mijn opa tot bijna middernacht achter de scheerstoel.

Alle vissers die 's zaterdags weer de haven binnen waren gelopen kwamen zich dan voor de zondag bij mijn opa laten scheren en knippen. Elke vaste klant had zijn eigen scheermes, scheerkwast en scheerkom. Die werden opgeborgen in een zgn "pottenkast". Op de foto hierboven is een stuk van het interieur van de kapperszaak te zien.Met achter mijn opa (als jonge man)  de pottenkast . En daar, in Scheveningen is mijn vader geboren.

 
Mijn moeder is opgegroeid in Roermond, hier een foto achter hun huis met mijnheer pastoor er ook op. Mijn moeder is het meisje met de grote strik in het haar. Het zal rond 1922 zijn geweest dan deze foto is genomen. Mijn moeder komt uit een gezin van 8 kinderen waarvan er 4 op jonge leeftijd zijn overleden. Zij is geboren in 1911.. Op haar 16e is ze naar Scheveningen vertrokken om een opleiding tot verpleegkundige in het psychiatrisch ziekenhuis Endegeest te gaan volgen.



Er was daar ook een afdeling waar mensen met tuberculose werden verpleegd en zo heeft ze mijn vader leren kennen. Een van zijn vrienden lag daar namelijk...  Pas jaren later zijn ze elkaar weer tegen gekomen. De verloving van mijn vader was inmiddels beeindigd en de verloofde van mijn moeder was overleden....

En toen sloeg de vonk over tussen mijn vader en mijn moeder. En in december 1939 zijn ze getrouwd. Het was mobilisatie.
Ze gingen wonen in Scheveningen aan de boulevard. Helaas heeft die droom maar heel kort geduurd. Toen brak de oorlog uit. Mijn vader  vocht bij Rotterdam. Is beschoten en heeft het gelukkig wel overleefd die eerste tien dagen van de oorlog.
In de zomer van 1940 moesten ze hun huis uit omdat het spergebied werd. Zij werden geevacueerd. Net als mijn opa en oma. Weg kapperszaak, weg mooi huis.... Mijn opa en oma verhuisden naar Wassenaar en mijn ouders kwamen in Haarlem terecht..... De droom was voorbij. Een leven vol angst was begonnen.


 Het werd steeds moeilijker om aan eten te komen. 80 pond woog mijn moeder op het laatst. En toen in 1943 raakte ze zwanger van haar eerste kindje. Hoog zwanger ging ze hartje winter op pad om op een fiets zonder banden 40 km te fietsen om "ergens" een zakje rogge te kunnen ruilen. Op de terugweg was ze zo uitgeput dat ze langs de kant van de weg in elkaar zakte. Ze kon niet meer. Toen stopte er een Duitse vrachtauto naast haar. Ze was al zover heen dat het haar niet meer uitmaakte wat er gebeurde. Ze voelde dat ze in de laadbak werd getild. Een laadbak vol zuivel, melk, room, kaas, boter. En zij had niets te eten.  Het wonder wil dat er "goede" soldaten in de vrachtauto zaten. Mannen die op hun beurt ook gedwongen waren aan de oorlog deel te nemen omdat anders hun familie gevaar zou lopen. Mijn moeder kreeg melk, stukjes kaas en ze hebben haar thuis in Haarlem voor haar huisdeur afgezet. Met een paar flessen melk, boter en kaas. Want, zoals een van de Duitse soldaten vertelde.... hij hoopte dat als zijn vrouw zoiets zou overkomen er iemand zou zijn om haar te helpen....
Toch, door de ontberingen en slechte voeding kreeg mijn moeder niervergiftiging en in februari 1944 werd mijn zus geboren.
  Op een bakfiets is mijn moeder naar het ziekenhuis gebracht omdat er complicaties waren. Te veel narcose hadden voor mijn zusje rampzalige gevolgen. Een hersenbeschadiging.
Toen kort daarna is mijn vader opgepakt en hij eindigde in een kamp in Duitsland. Mijn moeder stond er alleen voor. En de hongerwinter stond nog voor de deur. Dat ze deze tijd is doorgekomen is een wonder en dat mijn zusje deze tijd is doorgekomen ook. Ze leefden van tulpenbollen en soms een suikerbiet. Brandstof was er niet. Er was een rattenplaag....... Haar leven en dat van haar baby heeft ze ook te danken aan haar bovenbuurvrouw. Altijd stond die haar met raad en daad bij en hielp waar mogelijk was. En als mijn moeder er weer op uit moest voor eten dan paste zij op de baby.
Toen brak het voorjaar van 1945 aan... er gloorde hoop dat de oorlog eindelijk ten einde zou komen. Mijn moeder wist niet of mijn vader nog in leven was. Toen vlak na de capitulatie van de Duitsers kreeg zij bericht van het Rode Kruis dat mijn vader leefde en dat ze hem in Amsterdam kon komen ophalen. Van de laatste voedselbonnen heeft ze meel gekocht, een paar pannekoeken voor mijn vader gebakken, zonder melk en zonder eieren maar toch, pannenkoeken. Op een fiets zonder banden is ze van Haarlem naar Amsterdam gefietst. De baby bij de bovenburen achterlatend.
In Amsterdam heeft ze mijn vader niet kunnen vinden en diep bedroeft moest ze het hele eind weer terug fietsen. Ze is de trap opgesptrompeld naar de bovenburen. Kwam huilend de kamer in om te vertellen dat ze mijn vader niet heeft kunnen vinden. En toen zag ze hem zitten, bij het raam. Dodelijk vermagerd.
Hij had met een Canadese auto mee kunnen rijden die hem thuis had gebracht.
Over de ontberingen in het kamp heeft mijn vader niet veel willen vertellen. Wel dat hij gevlucht was, zijn vrienden waren doodgeschoten tijdens die vlucht en dat hij drie maanden in een Duits klooster ondergedoken heeft gezeten waar ze hem liefdevol hebben verzorgd en verborgen hebben gehouden. Er zijn zoveel verhalen die ik heb gehoord als kind..... Verhalen over ontberingen, schaarste, honger, angst, heel veel angst.....
Wat mij ook is ingeprent is dat als er schaarste is, je alles kunt gebruiken. Dat je nooit iets moet weggooien want in tijden van nood kun je alles ruilen voor eten Dat is de redding van mijn moeder en mijn zus geweest. Alle linnengoed, mooi servies, meubelstukken, alles is geruild voor eten...Dus nooit iets weggooien wat nog goed is want..... je weet maar nooit waar het nog goed voor is.!!!!!!

En elk jaar rond deze tijd komen de verhalen weer boven en realiseer ik me steeds beter wat voor ontberingen mijn ouders hebben doorstaan. Hoe ze na de oorlog druk bezig zijn geweest om hun leven weer op de rails te krijgen. Hard gewerkt met zoveel anderen om ons land weer op te bouwen. En het doet me zeer als die generatie en hun kinderen  wordt omschreven als de generatie die alles had en nu lekker zit te genieten van hun pensioen. Mensen die dat durven te beweren hebben het niet begrepen...