Verdriet

Nee, schrik maar niet. Het gaat niet over mij. Maar over verdriet in het algemeen. In mijn werk kwam ik veel verdriet tegen Maar ook de afgelopen tijd heb ik veel mensen gesproken die verdriet hebben. Veel verdriet. En wat mij het meeste raakte in de gesprekken was het verdriet dat er is als ze merken dat hun verdriet niet wordt erkend. Als ze over hun verdriet niet (meer) mogen praten.

Hieronder een stuk dat ik ergens las. Weet niet meer waar maar het geeft volgens mij heel goed aan hoe er met verdriet wordt (of juist niet wordt) omgegaan. Misschien niet een stuk om te plaatsen op een zonnige dag als vandaag. Maar lees het toch en wie weet als je ooit verdriet tegen komt dat je je dit stuk herinnert.

Pleidooi voor 'Verdriet'

In Van Dale staat verdriet omschreven als :
Zielenleed en hartzeer in het gemoed. Er staat ook dat verdriet weerzin oproept. We willen het dus niet hebben. We willen het dus ook niet zien bij anderen.

We redeneren het weg, nemen er afstand van, verstikken het met onze goede raad. Omdat we geneigd zijn raad te projecteren met onze eigen ervaringen en hoe ons levensbeeld eruit ziet , zal dat niet goed zijn voor de andere. Want de andere zijn levenservaringen, zijn mogelijkheden, zijn inzichten zijn anders.

We vinden dikwijls al vlug dat het lang genoeg geduurd heeft. Het kon allemaal nog veel erger. We moeten dankbaar zijn voor wat geweest is en naar de toekomst kijken. 
Loslaten, dat moet je doen. 
Natuurlijk gaat het leven verder. Wat zou het anders kunnen doen. Wat kan een rivier anders doen dan stromen ? En wat is dat voor onzin, naar de toekomst kijken.

Weet je wat mensen , die een dierbaar iemand verloren hebben, zien wanneer ze naar de toekomst kijken ? Ze zien een ondoordringbare mist. Ze ervaren leegte en voelen onzekerheid en angst. En wanneer ze haar durven toelaten, heel veel woede.

En dat beroemde loslatenxe2x80xa6
Hoe doe je dat ? Bestaan daar regels voor ? Vind je de oplossing in boeken of bij de mensen ? Hoeveel tijd vraagt dat ? Of ligt het antwoord besloten in je eigen hart ? Het enige wat je met verdriet kan doen is het erkennen en aanvaarden en voelen. Hoe wreed het ook klinkt, alleen erkend en doorvoeld verdriet kan ooit genezen.

Daarom: een pleidooi voor verdriet.

Wanneer we verdriet geen ruimte geven zal het onderduiken en een vermomd bestaan gaan leiden. Verdiet gaat zich verbergen achter  lachmasker op, of bedwelmd door alcohol. 
Verdriet gaat zich verbergen in schransen en hongeren. in slaapmiddelen of gaat verzinken in cynisme of apathie, in achterdocht of vijandigheid.

Ondergedoken verdriet is gedoemd om eeuwig te leven in donkere kerkers. Het is bijna niet meer te bereiken. Het uit zich veel later in een vermomde vorm van angst, depressie, alcoholxe2x80xa6
Daarom een vurig pleidooi voor het erkennen van verdriet in zijn zuivere vorm, zodat het naast vreugde een volwaardige plaats krijgt in ons leven. 
Erkend verdriet mag huilen en namen noemen, mag eindeloos verhalen vertellen, mag deuren sluiten en woedend zijn. 
Erkend verdriet kan langzaam oplossen en zal alleen een schaduw achterlaten. En heimwee. En misschien, heel misschien, wordt het leven nadien voller en rijker, wanneer we gaan begrijpen dat verdriet wezenlijk en onontkoombaar deel uitmaakt van de volheid van het leven. 
Geen liefde zonder pijn, geen ontmoeting zonder afscheid, zonder duisternis geen sterren, zonder slaap geen ontwaken. Alles is eindig, zo luidt de wet van het leven, ook verdriet is dat. Anders zou het ondraaglijk zijn. Alleen de liefde zal altijd blijven.