de sinterklaasrazzia

Mijn vader heeft nooit willen vertellen wat hij in de 2e wereldoorlog  heeft meegemaakt. Hoe hij is opgepakt en wat hij  in Kamp Rees heeft meegemaakt. Alleen het verhaal hoe hij is ontsnapt. Het was vroeger moeilijk om meer te weten te komen. Maar gelukkig hebben we  het internet en toen ik ging zoeken kwam ik veel informatie tegen. Ook deze lijst  met namen van mannen uit Haarlem die in Kamp Rees hebben gezeten en daar kwam ik dit tegen:

Namenlijst van mannen die in Rees zijn geweest.

 Namenlijsten : Haarlem.

Bron: Stuk opgemaakt door H. Krimp.  Ministerie van Sociale Zaken.  Missie tot opsporing van vermiste personen.Deeldossier 257 III, Centraal Archief Bijzondere Rechtspleging (CABR), Nationaal Archief te Den Haag.

Deze vier namenlijsten zijn opgemaakt door H. Krimp,   die zich bezig heeft gehouden met de opsporing van vermiste personen uit Rees. Het Betreft vele honderden personen o.a. uit Den Haag,  Delft,  Rotterdam,  Enschede, Scheveningen en Apeldoorn. De lijsten zijn overgenomen zoals ze destijds zijn opgemaakt.

Onder de link is een  een opsomming te vinden van de vermelde namen van  mannen die geregistreerd stonden in kamp Rees.

En in die lijst stond deze naam:

Oudenaarde. N.   Schoterweg 138 zw
Mijn vader!!!!!
Daar stond zijn naam als één van de 1300 mannen die tijdens een razzia op 6 december 1944 waren opgepakt. 
Die avond heeft de naam : "Sinterklaasrazzia" gekregen.

Ook vond ik een Uitzending van Andere Tijden over dat onderwerp en daar heb ik heel veel informatie gevonden over de omstandigheden waarin hij destijds heeft verkeerd. En dan ga je verder zoeken en vind je een VERSLAG  van een ziekenhuis waarin werd beschreven hoe de toestand van de gevangenen was die daar werden  binnengebracht. 
En na heel veel lezen en zien begon ik te begrijpen waarom mijn vader over die verschrikkingen niets wilde vertellen. 

En ik kreeg steeds meer respect voor de man die mijn vader is geweest. En voor mijn moeder die die laatste hongerwinter overal alleen voor stond. 
Na de oorlog de draad weer oppakken en doorgaan. Iedereen die de oorlog is doorgekomen was slachtoffer en iedereen moest door.   
En doorgaan deden ze. Weer alles moeten opbouwen. Letterlijk niets hadden ze meer. En ik kan alleen maar heel veel respect hebben voor zowel de ouderen als de jongeren die dat hebben gedaan. Want het is niet niets om als kind die jaren te moeten meemaken. Angst, onzekerheid. Misschien te jong om dingen echt te beseffen maar wel de angst voelen, de onzekerheid, de honger. En de herinneringen draag je je hele leven met je mee...

Goed om daar in ieder geval één keer per jaar bij stil te staan.