Welkom

WELKOM op mijn blog.

Ik hoop dat je met veel plezier zult volgen wat er zoal rondom THE5OAKS te beleven valt.


Over de bewoners: HARRY , maatje van Yvon, opa van Nanne en Noud en YVON, (alweer bijna 20 jaar onafscheidelijk) maatje van Harry, moeder van Robbert en Yvonne, oma van Nanne en Noud. Over Jonze labradorvriend Binq, die alweer 2 jaar ons leven deelt. Over de andere dieren die er waren staan nog veel leuke verhaaltjes te lezen.

Ik schrijf over onze belevenissen, de verbouwing, de leuke en minder leuke dingen die op ons dagelijks pad komen. Over dat het heerlijk wonen is op het Overijsselse platteland.

En natuurlijk maak je me heel erg blij met je reactie!

Groetjes Yvon

maandag 31 oktober 2011

Er zit beweging in....

Na bijna 7 weken niets..... lijkt het er nu echt op dat er wordt doorgewerkt... Na het plaatsen van de staalconstructie afgelopen woensdag waren er gelijk al weer twee atv-dagen.... Dus er is niets gedaan. Maar vanmorgen om acht uur reed de bus van de aannemer het erf op en kon er begonnen worden met het aanbrengen van het raamwerk voor de kozijnen en het metselwerk. Er valt niet veel te filmen en niet zoveel te zien maar ik heb toch maar een paar foto's gemaakt voor het plakboek.......Want ze hadden al wel twee kozijnen meegenomen en kan ik dus een beetje bedenken hoe dat eruit komt te zien.

Opruimen.....

In de loop der jaren heb ik heel veel quiltspullen verzameld. Het begint heel voorzichtig met een paar leuke FQ. Want als je voor het eerst met de ogen van een (aankomend) quiltsters in een quiltwinkel om je heen kijkt dan is het echt luilekkerland... Oh... wat mooi allemaal.
De eerste echte quiltwinkel die ik bezocht was in Denemarken. Daar heb ik mijn eerste echte FQ gekocht...
En toen was ik VERKOCHT......
En langzamerhand groeide de stapel "en dan" lapjes. Want je koopt het ene mooie stofje na het andere... Weet eigenlijk niet wat je er mee moet maar ze zijn zo mooi. En "ooit" ga je ze wel gebruiken. Maar.... langzamerhand kom je tot het besef dat het eigenlijk niet slim is om mooie lapjes te kopen zonder te weten wat je er mee wilt.
Basis kleuren, achtergrondstoffen, ja... dat is wel slim. Maar zomaar een mooi stofje omdat de print mooi is? Niet slim. En nu heb ik dozen met  heel veel "en dan" lapjes liggen. Inmiddels heb ik ze op kleur gesorteerd. Is handiger. Een doos met zwart/wit, een doos met alleen rood, rose, paars, bruin, blauw... een doos met afrikaanse stofjes, met batiks..... pfff te veel. Dus ik heb me voorgenomen niets, maar dan ook niets meer te kopen. En eigenlijk wil ik van bepaalde stoffen af. Ik weet zeker dat ik er nooit iets mee zal doen. Zoals de doos waarin alleen maar stoffen zitten die met water te maken hebben. Stofen met vissen, zeepaardjes, strand, dolfijnen etc. Ooit wilde ik daar een quilt van maken voor mijn kleinzoon. Maar tegen de tijd dat ik de stof bij elkaar had wilde hij toch liever een quilt met herten en bos hebben. Dus daar ligt de doos met "water" stof. En zo ligt er ook nog een stapeltje "katten-stof". Ik hem inmiddels twee quilts gemaakt met katten en een derde? Mmmm... denk echt niet dat het er van komt. . Dus als er iemand interesse heeft? Ik hoor het wel.

En dan de plek waar ik alles doe..... Helaas heb ik (nog steeds) geen eigen kamer waarin ik die hele verzameling kan bewaren. Dus... overal staat wat. Het grootste deel van de stoffen voorraad staat boven. De dozen waarin projecten zitten waar ik mee bezig ben staan beneden. Een gedeelte van de boeken en tijdschriften staat boven en een ander deel (de boeken die ik het meest gebruik) staat beneden.
Mijn (woon)keuken is langzamerhand veranderd in een quiltkamer. Tja een mens moet toch wat?
En nu komt het moment dat ik echt alles moet opruimen omdat we gaan verbouwen. Het grootste deel van mijn quiltspullen is inmiddels naar "boven" verhuisd. Want binnenkort moet alles leeg en ik weet nog niet waar ik kan gaan quilten na de verbouwing. Het is de bedoeling dat DH zijn kantoor gedeeltelijk gaat ontruimen en ik daar de helft van krijg. Maar eerst moet het kantoor dus leeg voordat ik daar mijn spullen kwijt kan. En die "verhuizing" staat geplant voor na de verbouwing. Dus voorlopig geen grote projecten, niet echt lekker prutsen met lapjes. Maar afmaken wat er ligt en nieuws aanpakken.
Ik voel me er wel akelig onder. Rusteloos...... wil zo veel. Heb zoveel ideeen maar weet dat het geen nut heeft er aan te beginnen...... Dus vergaap ik me aan de mooie dingen die ik op internet voorbij zie komen, blader door tijdschriften en bekijk boeken.....

zaterdag 29 oktober 2011

Herinner je je deze foto nog?

DH die in het voorjaar de mussenflat ophangt tegen de schuur?
Dat zal best wel..... want de flat is tot twee keer toe bewoont door een stel mussen familie's. En toen heb ik de volgende foto gemaakt.

Wat hebben we genoten van het aan en af vliegen van pa en ma mus. Maar ook nadat de jongen waren uitgevlogen kwam de hele familie nog regelmatig het nest bezoeken. Ze zaten dan met z'n allen op de nok van het dak en af en toe ging er nog een op het stokje zitten om naar binnen te kijken.

Nu is het herfst en is het tijd om het nestkastje een najaarsschoonmaak te geven. Alles wat de mussen er met zoveel liefde in hebben verzameld moet er uit om te voorkomen dat er ongedierte in blijft.
Dus vanmorgen heeft Dh de nestkast weggehaald en open gemaakt. En wat hij daar aantrof wil ik toch even laten zien.
Wow wat is er hard gewerkt voordat de eitjes gelegd konden worden. Een dik pak met strootjes, veertjes en paardenhaar.

Jammer maar wel beter. Nadat het is schoongemaakt wordt er wat vers stro ingelegd zodat ze de kast de komende winter ook als schuilplek kunnen gebruiken. In het voorjaar weer schoonmaken en dan kunnen pa en ma een schoon nieuw nestje bouwen voor hun jongen.

vrijdag 28 oktober 2011

Staalconstructie plaatsen

Eindelijk na 6 lange weken is er weer verder gegaan met de verbouwing. De afgelopen dagen is de staalconstructie geplaatst. Altijd spannend want passen de spanten wel op de ankers? Toch gaan er altijd dingetjes fout. Zoals één van de "hangers" die niet op de goede plek blijkt te zitten. Of.... een paar kleine beschadigingen aan de mooi gepoedercoate constructie. En zo zijn er nog meer (gelukkig) kleine ongerechtigheden. Maar goed, daar kun je moeilijk over doen, dat helpt niet. We moeten toch door. Dus voor de kleine beschadigingen is ons verzekerd dat die worden bijgewerkt. En de verkeerd geplaatst hanger kan worden weggewerkt als het plafond in de keuken wordt geplaatst. In ieder geval staat de constructie. Ben je benieuwd hoe dat in zijn werk is gegaan? Dan moet je zeker even het filmpje bekijken wat ik er van heb gemaakt.

En wanneer ze verder gaan? Volgende week. Dus:
wordt vervolgd.

zondag 23 oktober 2011

Stem je ook op mijn foto?

Mijn vrouwtjeheeft deze foto ingestuurd voor een fotowedstrijd. Het thema van de wedstrijd is:
GENIETEN.

En ze zegt dat ze van deze foto  zo kan genieten omdat het mij (VERDI) laat zien nadat ik weer helemaal ben bijgekomen van een ernstig ongeluk en  weer heerlijk langs het strand kan rennen.
Daarom mijn vraag aan jullie: Wil je a.u.b. stemmen op deze heerlijke foto van mij? Misschien wint het vrouwtje dan een hele mooie camera en kan ze nog mooiere foto''s maken.

Je kunt stemmen door op DEZE LINK te klikken.

Bedankt!!!!!!!
VERDI

vrijdag 21 oktober 2011

Oranje Boven



Vanaf 8 oktober is er op  Paleis Het Loo de tentoonstelling ‘ORANJE BOVEN!’, met souvenirs die herinneren aan gebeurtenissen rond het Huis van Oranje. Een van de opmerkelijke souvenirs in deze tentoonstelling is een 18 meter lange merklap die geborduurd werd ter ere van de 80-ste verjaardag van koningin Juliana in 1989.

In 1988 werd door het damesblad Libelle  een oproep gedaan  aan lezereressen om een merklapje voor de jarige koningin Juliana te borduren. Van maar liefst 206 ingezonden merklapjes werd de langste merklap ter wereld gemaakt. Heb jij destijds meegeborduurd, of ken je iemand die dat heeft gedaan? Paleis  Het Loo wil graag de persoonlijke herinneringen van de lezeressen aan het cadeau optekenen.


De huidige tentoonstelling is een uitstalling van allerlei materialen en souvenirs die zijn uitgegeven rond gedenkwaardigheden in het Huis van Oranje. De 18 meter lange merklap is een pronkstuk. De meest unieke verhalen maken kans op een VIP-bezoek aan de tentoonstelling! Klik hier voor meer informatie over de expositie.

Tenminste 206 vrouwen hebben aan dit pronkstuk meegewerkt. Dus ben of ken jij iemand? Meld je bij Paleis Het Loo (info@paleishetloo.nl),

donderdag 20 oktober 2011

iets minder brak.....

Het begint iets op te knappen al voel ik me nog wel zo slap als een vaatdoek. Toch begint er weer een sprankje puf terug te komen. En die puf heb ik gebruikt om maar weer eens in de oude doos te duiken. Op zoek naar de eerste foto van mij. En die heb ik gevonden. En het blijkt ook de enige foto te zijn van mij als baby.
Voor de oorlog woonden mijn ouders in Scheveningen. Vlask bij de boulevard. Helaas moesten ze hun hjuis uit omdat het hele gebied rond de boulevard "sper" gebied werd. D.w.z. dal alle woningen ontruimd werden en niemand meer bij het strand mocht komen. Ze moesten toen evacueren naar Haarlem en daar kregen ze een hele kleine benedenhuis met 1 slaapkamer.

 In 1949, vlak nadat ik ben geboren zijn mijn ouders verhuisd.  De benedenwoning kon niet langer. Veel ongedierte (ratten) . Ze konden een bovenwoning krijgen met drie slaapkamers. . Het enige nadeel was dt ze geen tuin meer hadden in het nieuwe huis. Maar ze waren er dolgelukkig mee omdat na de oorlog een andere woning vinden haast onmogelijk was.
En in dat huis deed ik mij intrede. Op deze foto staan mijn vadeer, opa en oma en mijn zusje voor de kinderwagen waar ik in lig.
Ik heb dus maar 1 foto waarop ik echt als baby te zien ben. Deze foto's zijn vermoedelijk in het voorjaar van 1950 gemaakt toen mijn opa en oma voor de eerste keer op "kraam" visite kwamen.
En tijdens een wandelingetje langs het Spaarne heeft mijn vader foto's genomen. Ons huis was dus een bovenhuis en als kind leek het een ontzettend groot huis. Maar als je klein bent lijkt alles groot.
Er is één foto van het interieur bewaard gebleven. Van de achterkamer. In die achterkamer woonden we de hele winter. De suitedeuren gingen dan dicht. Voor de ramen van de achtergevel kwam een dik gordijn te hangen en alleen daar brandde de kachel. Er stond een tafel met 4 stoelen in, een divan (voor als er iemand een keer niet lekker was) en het bureau van mijn vader werd in de winter ook altijd in de achterkamer gezet. Want hij moest daar wel aan kunnen werken. En voor de achterdeuren stond een tafeltje met twee stoeltjes voor mijn zus en ik. Daar konden we aan "spelen". Nou viel er weinig te spelen want veel speelgoed hadden we niet. Maar toch... we hadden ons eigen plekje.
Het was dus in die kleine ruimte dat we met z'n vieren de hele winter doorbrachten. Als het kerst was kwam achter de suite deuren in de voorkamer de kerstboom te staan. Die zagen we alleen overdag want 's avonds gingen ook voor die deuren dikke gordijnen dicht.

Als ik die foto's zie komen er zoveel herinneringen boven. Herinneringen aan kerst. Dat er echte kaarsjes in de boom waren en die mochten maar heel kortr branden. En altijd stond er een emmer water naast de boom voor het geval er brand zou ontstaan. Of de kachel die zo heerlijk brandde. De kat die altijd op een krukje naast de kachel heerlijk zat te genieten. Of de zaterdagavonden dat we spelletjes speelden. En altijd was er dan een schaal met doppinda's. Maar ook de kou. De bloemen op de ramen in de slaapkamer en dat we met een dik vest, sokken en een das om naar bed werden gebracht. Zo koud dat er 's morgen gewoon een dun laagje "rijp" op de dekens was gekomen van de bevroren adem....
Zoveel herinneringen. Aan de speeltuin die tegenover ons huis was. En dat ik daar de eerste jaren niet naartoe mocht maar achter het hek moest blijven. Mijn zusje mocht wel. En toen ik een jaar of drie was en ik iedere avond met mijn vader mee mocht de auto naar de garage te brengen die verdeerop in de straat was. We liepen dan samen terug. Hand in hand, in de winter in het donker; dat ik dan vaak liep te fantaseren wat ik later wilde worden. Want dat wist ik al. Ik wilde bij het kinderkoor van de radio. Ik fantaseerde dat kinderen die in dat kinderkoor zongen ook woonden in de studio. Ach.... wat kon ik als kind fantaseren......
Maar veel meer als je fantasie had je ook niet.

Voor ik helemaal mezelf verlies in herinneringen nog 1 foto. Een foto van toen ik een jaar of twee was. Samen met de vroegere buurvrouw van mijn ouders en mijn zusje....
wordt vervolgd.



zondag 16 oktober 2011

Verstilt....

Hier in huis voelt het eigenlijk net zo verstilt aan als buiten. We wachten tot de verbouwing verder gaat (eind van de week). Hebben net drie verjaardagen achter de rug (dochter, man en schoonzoon). Weten niet goed waar we in huis moeten beginnen met dingen opruimen (dus  wachten we daar nog even mee tot we echt inspiratie krijgen). Dus... er valt niet zoveel over the5oaks te vertellen.
Misschien dat ik net op faceboek heb kunnen lezen dat zoonlief op dit moment in LasVeas is aangekomen op zijn 6 weken durende trektocht door Amerika.
Of over kleindochter waar ik echt trots op ben. Gisteren had ze en springconcours en daar heeft ze een akelige ervaring  gehad bij het nemen van een hindernis. Ze is met paard en al over de kop geslagen nadat het paard niet goed uitkwam bij de hindernis, wilde stoppen maar niet meer kon stoppen.
Gelukkig hebben ze allebei geen letsel opgelopen al was de wedstrijd voor hen wel afgelopen. Maar ze is na de valpartij wel weer gelijk opgestegen en heeft gelijk weer een sprong gemaakt. Knap hoor...

Het komt er eigenlijk op neem dat ik volop tijd heb om aan m'n hobby's te werken. Ik heb er voor gekozen maar eens al die duizenden foto's door te nemen die ik in de afgelopen jaren heb gemaakt. Ben ze aan het archiveren en wil de komende week proberen weer wat oude foto's van vrvoeger en heeeel vroeger in de scannen.

Ik heb er al een paar gescand en daarbij kwam ik twee foto's tegen. Eén van mijn moeder en één van mijzelf en je kunt zo goed zien dat we moeder en dochter zijn....
LInks een foto van mijn moeder toen ze 10 jaar oud was (1921) En rechts een foto van mij toen ik 10 jaar oud was (1961).

zaterdag 15 oktober 2011

Gisteravond zag ik..

Dit!!!!!! Ik heb geprobeerd het vast te leggen..... Zulke mooie kleuren.....  Eigenlijk zag ik het net iets te laat. Hoop vanavond op een herkansing.

woensdag 12 oktober 2011

De mais is er af.....


Voor ons begint eigenlijk het najaar (de herfst) als de mais "er af" is. Tot dat moment zitten we eigenlijk lekker beschut. En gisteren was het zover..... Altijd weer een bijzonder gezicht. En de snelheid waarmee zo'n groot stuk land wordt ontdaan van de mais is vebazend. Ik heb geprobeerd het proces in een filmpje vasr te leggen. Voor wie het nog nooit heeft gezien misschien leuk om naar te kijken. Nadat alle mais eraf is word de weg keurig schoon geveegd. .



En dan.... dan hebben we weer een weids uitrzicht

dinsdag 4 oktober 2011

zomerse herfst

De afgelopen weken hebben we in kunnen halen wat we de hele zomer tekort zijn gekomen. Heerlijk buiten zijn. Genieten van de ongewoon hoge temperatuur en de zon.... Heel veel zon.

Zondag was één van die laatste mooie dagen. We vierden de verjaardag van Harry. Meestal zitten we op zijn verjaardag binnen en is het echt herfstweer. Maar dit jaar was een cadeautje. De hele dag buiten. Van de ochtend koffie tot de avond koffie. En iedereen heeft zich vermaakt zoals je kunt zien..... Hebben jullie ook zo genoten van dit mooie nazomerweer?

De plek waar ik woon en hoe we hier terecht zijn gekomen.....

Ik woon alweer 38 jaar in deze buurt. En ik wil jullie vertellen over de geweldige omgeving waarin ik woon en hoe ik er terecht ben gekomen.

Het begin…..

We woonden in Brabant en wilden eigenlijk wel een huis met wat meer ruimte. Het liefste vrijstaand… Maar in de buurt waar we woonden waren die toen al onbetaalbaar. Dus gingen we op zoek. En op een dag zagen we een advertentie dat er in een buurtschap in Overijssel een woning te koop stond. Wij natuurlijk kijken. Het was september. Nog een beetje zomer. Alles zag er mooi zomers uit. En we vielen als een blok voor het huis. Naief als we waren realiseerden we ons niet wat het betekende een huis te kopen wat niet geisoleerd was, waar geen gas was, je moest stoken op kolen, geen isolatie, geen telefoon?  Geen badkamer, geen kkeuken (of je moest het hokje waar een buttagasfles stond, keuken noemen). We vielen voor het plekje en verder keken we niet.
Maar…. konden we het kopen? Zou ons “oude” huis, een rijtjes woning, wel voldoende opbrengen. Wij dus naar een makelaar om e.e.a. te bespreken. En volgens zijn informatie moest het kunnen. Ons “oude” huis zou genoeg opbrengen om , met een iets hogere hypotheek, het “nieuwe” (oude) huis te kopen.
We hebben de gok dus genomen. Want, zo zei de makelaar, ons “oude” huis zouden we snel kwijt zijn. We hebben dus de akte getekend en zouden in november verhuizen. Nog geen week na het tekenen van het koopkontrakt brak de oliecrisis uit. De woningmarkt storte in. Ons huis werd helemaal niet snel verkocht. Uiteindelijk is het wel verkocht maar voor een veel lagere prijs dan waarop we hadden getekend. Geld om het huis op te knappen was er dus voorlopig niet.
En toen werd het eind november. De dag van de verhuizing. Het was guur weer, koud, nat, grijs. DH was met de verhuiswagen vooruit en ik zou met de auto met kind en honden en katten… volgen.
Ik reed het dorp binnen waar we een paar km vandaan zouden gaan wonen. Grijze schuimkoppen op het kanaal, kale bomen. Trossteloze aanblik. Ik reed het dorp uit, over het landweggetje waar we nu wonen en kwam aan het einde bij het zandpad dat de toegang tot de buurtschap vormde waar we zouden gaan wonen. Pff ik zag me ‘s morgens al op de fiets over dat zandpad ploeteren om boodschappen te doen. Ineens zag ik het niet meer zo zitten die verhuizing.
En toen kwam ik bij het huis. De vorige bewoner had de geiser al aangezet en de (kolen)kachel brandde.  Kopen moesten we op buttagas. Telefoon was er  niet. En het was een oud, tochtig huis wat totaal niet geisoleerd was.  Het stormde op zolder…. Maar…. eerlijk is eerlijk…. Het plekje was gewweldig. Op een Es gelegen met uizicht op de Vecht. We waren nog geen half uur binnen of er werd aan de deur geklopt. De buurman (een boer die honderd meter verder op woonde). Of we zin hadden bij hen koffie te komen drinken want daar zouden we wel aan toe zijn na de lange reis. Wat een hartelijk welkom. We gingen mee. Schoven aan in de grote woonkeuken waar het gezin met 9 kinderen rond de grote tafel zat. En ineens voelde ik en warm welkom en wist ik dat ik me in die buurt, met zulke buren… wel heel erg thuis zou gaan voelen. Op de Es…. met ons uitzicht, veel grond en zulke buren kon het toch niet anders dan goed gaan? Over onze eerste winter later meer…..
En nu ben je natuurlijk benieuwd naar het huis waar we in zijn getrokken ? Nou dit huis:

wordt vervolgd......