De plek waar ik woon en hoe we hier terecht zijn gekomen.....

Ik woon alweer 38 jaar in deze buurt. En ik wil jullie vertellen over de geweldige omgeving waarin ik woon en hoe ik er terecht ben gekomen.

Het begin…..

We woonden in Brabant en wilden eigenlijk wel een huis met wat meer ruimte. Het liefste vrijstaand… Maar in de buurt waar we woonden waren die toen al onbetaalbaar. Dus gingen we op zoek. En op een dag zagen we een advertentie dat er in een buurtschap in Overijssel een woning te koop stond. Wij natuurlijk kijken. Het was september. Nog een beetje zomer. Alles zag er mooi zomers uit. En we vielen als een blok voor het huis. Naief als we waren realiseerden we ons niet wat het betekende een huis te kopen wat niet geisoleerd was, waar geen gas was, je moest stoken op kolen, geen isolatie, geen telefoon?  Geen badkamer, geen kkeuken (of je moest het hokje waar een buttagasfles stond, keuken noemen). We vielen voor het plekje en verder keken we niet.
Maar…. konden we het kopen? Zou ons “oude” huis, een rijtjes woning, wel voldoende opbrengen. Wij dus naar een makelaar om e.e.a. te bespreken. En volgens zijn informatie moest het kunnen. Ons “oude” huis zou genoeg opbrengen om , met een iets hogere hypotheek, het “nieuwe” (oude) huis te kopen.
We hebben de gok dus genomen. Want, zo zei de makelaar, ons “oude” huis zouden we snel kwijt zijn. We hebben dus de akte getekend en zouden in november verhuizen. Nog geen week na het tekenen van het koopkontrakt brak de oliecrisis uit. De woningmarkt storte in. Ons huis werd helemaal niet snel verkocht. Uiteindelijk is het wel verkocht maar voor een veel lagere prijs dan waarop we hadden getekend. Geld om het huis op te knappen was er dus voorlopig niet.
En toen werd het eind november. De dag van de verhuizing. Het was guur weer, koud, nat, grijs. DH was met de verhuiswagen vooruit en ik zou met de auto met kind en honden en katten… volgen.
Ik reed het dorp binnen waar we een paar km vandaan zouden gaan wonen. Grijze schuimkoppen op het kanaal, kale bomen. Trossteloze aanblik. Ik reed het dorp uit, over het landweggetje waar we nu wonen en kwam aan het einde bij het zandpad dat de toegang tot de buurtschap vormde waar we zouden gaan wonen. Pff ik zag me ‘s morgens al op de fiets over dat zandpad ploeteren om boodschappen te doen. Ineens zag ik het niet meer zo zitten die verhuizing.
En toen kwam ik bij het huis. De vorige bewoner had de geiser al aangezet en de (kolen)kachel brandde.  Kopen moesten we op buttagas. Telefoon was er  niet. En het was een oud, tochtig huis wat totaal niet geisoleerd was.  Het stormde op zolder…. Maar…. eerlijk is eerlijk…. Het plekje was gewweldig. Op een Es gelegen met uizicht op de Vecht. We waren nog geen half uur binnen of er werd aan de deur geklopt. De buurman (een boer die honderd meter verder op woonde). Of we zin hadden bij hen koffie te komen drinken want daar zouden we wel aan toe zijn na de lange reis. Wat een hartelijk welkom. We gingen mee. Schoven aan in de grote woonkeuken waar het gezin met 9 kinderen rond de grote tafel zat. En ineens voelde ik en warm welkom en wist ik dat ik me in die buurt, met zulke buren… wel heel erg thuis zou gaan voelen. Op de Es…. met ons uitzicht, veel grond en zulke buren kon het toch niet anders dan goed gaan? Over onze eerste winter later meer…..
En nu ben je natuurlijk benieuwd naar het huis waar we in zijn getrokken ? Nou dit huis:

wordt vervolgd......